Η ζωγραφική ως διαρκής κίνηση αυτοεπιβεβαίωσης και αυτοαναίρεσης

[…] η ζωγραφική και η ενασχόληση με την τέχνη είναι μια διαδικασία να εκφράσεις τον εαυτό σου, πρώτα σε σένα και μετά στον υπόλοιπο κόσμο. […] Οι μαθητές μου είναι για μένα μια δεύτερη οικογένεια. […] χαίρομαι όταν βλέπω διαφορετικές λογικές, εμπειρίες, τρόπους ζωής να συνυπάρχουν με μια αβίαστη φυσικότητα και αποδοχή. […] να είμαστε πιο ενωμένοι, με καθαρή σκέψη απέναντι στα ζητήματα που μας απασχολούν όλους.

Ο Κωνσταντίνος Δαρείος γεννήθηκε το 1985 στην Πάτρα.
Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, με δάσκαλο τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στο Κορωπί και στο Κολωνάκι και έχει συμμετάσχει σε ομαδική έκθεση στο ΣΥΝ, καθώς και στο T.A.F με θέμα «εργαστήρια». Ατομική έκθεση με θέμα «Αστικό» πραγματοποίησε στην γκαλερί «Περί Τεχνών, ΚΑΡΤΕΡΗΣ», Κολωνάκι.
Δίδαξε ελεύθερο σχέδιο στο Εργαστήριο Σχεδίου Φαραμακίδου, στο Τμήμα Προετοιμασίας κατατακτήριων εξετάσεων για το Τμήμα της Αρχιτεκτονικής.
Δίδαξε σε Τμήμα Δημιουργικής Απασχόλησης στο 25ο Δημοτικό Σχολείο Πατρών.
Ζει και εργάζεται στη Σπάρτη, διατηρώντας Εργαστήριο Σχεδίου και Ζωγραφικής.

Από πότε ασχολείσαι συστηματικά με τις εικαστικές τέχνες;
Ασχολούμαι από πολύ νεαρή ηλικία αλλά από το 2003 ξεκινά για μένα το ταξίδι της εισαγωγής στην καλών τεχνών και η συστηματική ενασχόληση με τη ζωγραφική.

Ως καλλιτέχνης, ως νέος γονέας, ως δάσκαλος και ως κάτοικος Σπάρτης, ποια είναι η σχέση σου με την πόλη και την ευρύτερη Λακωνία; Ποιες είναι οι εμπνεύσεις σου από τον τόπο, με τους ανθρώπους του; Οι προκλήσεις;
Μου αρέσει αυτός ο τόπος. Έχοντας μεγαλώσει σε αστικό κέντρο, πρώτα στην Πάτρα και στην συνέχεια της ενήλικης ζωής μου στην Αθήνα, με μαγεύει αυτή η ηρεμία της Σπάρτης και η επαφή με τους ανθρώπους της, το γεγονός ότι περπατάς και λες καλημέρα, ότι όλη η Σπάρτη είναι σαν μια μεγάλη γειτονιά. Αυτή η επαφή με τον κόσμο και με τους μαθητές μου είναι και ο λόγος που η θεματολογία μου από μια ανεικονική έκφραση ενός αστικού τοπίου άλλαξε σε μια ανθρωποκεντρική λογική, γιατί θεωρώ ότι ο τρόπος ζωής, οι εικόνες και οι προσλαμβάνουσες του τόπου επηρεάζουν την οπτική μου ως καλλιτέχνη.

Έχεις αγαπημένους δημιουργούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό; Εικαστικούς, μουσικούς, ανθρώπους του θεάτρου, λογοτέχνες; Γιατί τους ξεχωρίζεις στην ψυχή σου;
Είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που μου αρέσουν και με επηρεάζουν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Με εντυπωσίαζε η ζωγραφική του Δασκάλου μου στη Σχολή, Τριαντάφυλλου Πατρασκίδη, η κινησιολογία του και η σύνθεση των θεμάτων του. Μου αρέσει πολύ επίσης ο Γιώργος Ρόρρης. Είναι ένας καλλιτέχνης που με μάγευε πάντα όσον αφορά στην προσέγγισή του τόσο τεχνικά όσο και στην ειλικρίνεια που αντιμετωπίζει τη ζωγραφική.
Πολύ σημαντική επιρροή ήταν για μένα οι ανεικονικοί εξπρεσιονιστές, όπως ο Jackson Pollock, ο Franz Kline, Marc Rothko. Με εξίταρε η αμεσότητα με την οποία οι πίνακες αυτοί διαδρούν με τον χώρο ως όγκοι και ως φόρμα και στη συνέχεια την επίδραση που έχει στο συναίσθημα του θεατή, ο οποίος στέκεται απέναντι σε μία ολοκάθαρη μάτια, σε μια ωμή αποτύπωση της κίνησης πάνω στο έργο, που είναι σαν να μπαίνεις κι εσύ στη διαδικασία είτε να προσπαθήσεις να μιμηθείς τις ίδιες κινήσεις είτε να αφήσεις τις χρωματικές επιλογές του Rothko να σε τραβήξουν στον κόσμο τους! Και όλα αυτά με λίγα μέσα, με δύο χρώματα, με δυο κινήσεις.     
Στη συνέχεια ο Lucian Freud , Francis Bacon, Picasso , Rembrandt, Klimt, Schiele και πολλοί άλλοι είναι κομμάτια της ζωής μου, είναι οι δάσκαλοι πριν από τους δασκάλους, είναι αυτοί που μεγάλωσα, αυτοί που μέσα από τις αντιγραφές των έργων τους όντας παιδί μπήκε μέσα μου το μικρόβιο αυτό της ζωγραφικής και της αγάπης μου προς τις τέχνες γενικά.
 
Τι έχεις μάθει για τον εαυτό σου μέσα από το καλλιτεχνικό σου ταξίδι;
Θεωρώ ότι η ζωγραφική και η ενασχόληση με την τέχνη είναι μια διαδικασία να εκφράσεις τον εαυτό σου, πρώτα σε σένα και μετά στον υπόλοιπο κόσμο. Είναι μια διαδικασία αυτογνωσίας και συνέχεια βρίσκεσαι μπροστά σε μια νέα ανακάλυψη που καλείσαι να εκφράσεις. Είναι σαν να βάζεις τον εαυτό σου απέναντι από σένα και αρχίζεις να σκάβεις να βρεις πτυχές σου, να δεις τι είσαι, γιατί ζωγραφίζεις, τι σε μαγεύει, τι σε συγκινεί, τι θες να πεις, αν αξίζει να ειπωθεί… και βρίσκεσαι διαρκώς σε μια κίνηση, αυτοεπιβεβαίωσης αλλά και αυτοαναίρεσης.

Ποια είναι τα επόμενα βήματά σου στο μονοπάτι της τέχνης σου;
Αυτόν τον καιρό, πέρα από κάποια έργα τα οποία είναι αυτοαναφορικά, καθώς και μια σειρά έργων με μοντέλα, ετοιμάζω δυο σύνολα έργων: στο ένα προσεγγίζω ένα κομμάτι του εαυτού μου καθαρά ψυχολογικό, ως μια διαδικασία αυτο-ίασης, κι έχει να κάνει με τα όρια που βάζουμε στον εαυτό μας και όλα αυτά που μας κρατάνε πίσω, ενώ η καρδιά μας θέλει να πάει μπροστά.
Το δεύτερο είναι επηρεασμένο από ένα ποίημα που για μένα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και που με οδηγούσε από το σχολείο ακόμα, όταν είχα πρωτοέρθει σε επαφή μαζί του, να δημιουργώ εικόνες, ιστορίες.  
Προτεραιότητα επίσης έχουν οι μαθητές μου που είναι για μένα μια δεύτερη οικογένεια.

Τι σε απασχολεί τούτο τον καιρό βλέποντας τον εαυτό σου ως πολίτη του κόσμου; Τι σε χαροποιεί και ανακουφίζει;
Αυτό που με απασχολεί και πάντα με ενοχλούσε είναι ο ρατσισμός. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, στην προσωπική ταυτότητα, χωρίς να παραβιάζεται η ελευθερία και ακεραιότητα του διπλανού. Γενικά πιστεύω ότι, αν δώσουμε λίγο προσοχή στον διπλανό μας και αφαιρέσουμε λίγο από τον εγωισμό και την εγωπάθεια μας, ο κόσμος θα είναι, έστω και λίγο, καλύτερος. Με ανακουφίζει λοιπόν όταν βλέπω νέα παιδιά να μην έχουν τέτοια ταμπού και προκαταλήψεις, χαίρομαι όταν βλέπω διαφορετικές λογικές, εμπειρίες, τρόπους ζωής να συνυπάρχουν με μια αβίαστη φυσικότητα και αποδοχή, δημιουργώντας μια ζύμωση και ένα μοίρασμα εμπειριών και οπτικής του κόσμου. Έτσι νιώθω την υποχρέωση να διατηρήσω αυτήν την συνθήκη με τους μαθητές μου, ακόμα και αν αναφέρεται σε μια μικρή κλίμακα, όπως είναι ο μικρόκοσμος του εργαστηρίου.

Ποια είναι η ευχή σου για το μέλλον, σε προσωπικό και συλλογικό πλάνο;
Νομίζω ότι αυτόν τον καιρό όλη μας η σκέψη είναι στραμμένη στην πανδημία και πώς θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτήν την κατάσταση. Οι μήνες της καραντίνας ήταν πολλοί και νομίζω ότι ακόμα δεν έχουμε συνέλθει, διότι υπάρχει ακόμα η αβεβαιότητα απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, οδηγώντας τον κόσμο σε διχασμό. Ευελπιστώ με τον καιρό να ξεδιαλύνουν τα πράγματα και να είμαστε πιο ενωμένοι, με καθαρή σκέψη απέναντι στα ζητήματα που μας απασχολούν όλους.
*
Εικόνες και στοιχεία για την τέχνη του Κωνσταντίνου Δαρείου στον σύνδεσμο:
https://www.instagram.com/kostasdareios/?hl=el

Η συνέντευξη δόθηκε στην επιμελήτρια & θεωρητικό τέχνης, μουσειοπαιδαγωγό και μέλος της Διεθνούς Ένωσης Τεχνοκριτικών (AICA), μαρία α. αγγελή, σε συνέχεια της έρευνάς της για ανάδειξη του καλλιτεχνικού δυναμικού της περιοχής της Λακωνίας.



Πηγή: lakonikos.gr