Αισθήματα θλίψης και συγκίνησης σε Λακωνία και Κρήτη προκαλεί ο θάνατος του Ελευθέριου Ψαρρού, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το Σάββατο (25/6) σε ηλικία 88 ετών.
Ο εκλιπών, επί σειρά ετών, υπήρξε ικανότατο στέλεχος δημόσιων υπηρεσιών στον κλάδο των οδικών και άλλων τεχνικών έργων, ως πολιτικός υπομηχανικός, πρωτοστατώντας και συμμετέχοντας στην υλοποίηση κομβικών υποδομών στη Λακωνία. Στη συνέχεια ακολούθησε σταδιοδρομία 26 ετών ως ελεύθερος επαγγελματίας. Ανέπτυξε ακόμα στη διαδρομή της ζωής του δυναμική κι εκτεταμένη δραστηριότητα ως αρθρογράφος επί τεχνικών θεμάτων, με παρεμβάσεις και στον «ΛΤ», αλλά και ως σχολιαστής κοινωνικών φαινομένων. Ήταν ακόμα συγγραφέας της έκδοσης με τίτλο «Πηγιανές Αναμνήσεις περιόδου 1933-1955», που περιείχε μνήμες και γεγονότα από τη γενέτειρά του. Υπήρξε επίσης για σειρά ετών πρόεδρος του Συλλόγου Κρητών Λακωνίας «Η Μεγαλόνησος» επιτελώντας σημαντικό έργο που άφησε ως παρακαταθήκη.
Ξεκινώντας από την κρητική γη, η μοίρα και οι συγκυρίες οδήγησαν τον Ελ. Ψαρρό το 1956 σε λακωνικό έδαφος, όπου έμελε να ζήσει για τα υπόλοιπα 66 χρόνια της ζωής του. Τόπο που αγάπησε κι αγαπήθηκε, ως «λακωνόγαμπρος» όσο λίγοι που πέρασαν από αυτή τη γη. Ευγενικός, προσφιλής και διορατικός κέρδισε επάξια την εκτίμηση και τον σεβασμό της λακωνικής κοινότητας.
Τα τελευταία χρόνια ο εκλιπών είχε επιλέξει να διαμείνει με τη σύζυγό του, στην περιοχή καταγωγής της τελευταίας, το Γύθειο.
Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί την Τρίτη 28/6 και ώρα 12:30΄ μμ στον ΙΝ Αγίας Τριάδος Γυθείου, ενώ θα ακολουθήσει ταφή στο κοιμητήριο της πρωτεύουσας του Δήμου Αν. Μάνης.
Ποιος ήταν ο Ελ. Ψαρρός
Πρώτο παιδί από τα τέσσερα του Μάρκου και της Ευαγγελίας Ψαρρού. Γεννήθηκε στην Πηγή Ρεθύμνης στις 28 Δεκεμβρίου 1933. Την πρώτη Δημοτικού τελείωσε στη Λούτρα, πηγαίνοντας καθημερινά με την μητέρα του, πού ήταν δασκάλα στο χωριό. Στις υπόλοιπες τάξεις φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο της Πηγής όπου, λόγω της επίταξης από τα κατοχικά στρατεύματα, το μάθημα γινόταν σε ιερούς ναούς. Τελείωσε το Γυμνάσιο και το πρακτικό τότε λύκειο στο Ρέθυμνο. Το 1951 πέτυχε στη Σχολή Υπομηχανικών Ηρακλείου (παράρτημα τού ΕΜΠ) ως πολιτικός Υπομηχανικός, από την οποία αποφοίτησε τον Ιούνιο του 1955. Παρουσιάστηκε στο ΚΕ Κορίνθου ως υποψήφιος ΕΑ στα τέλη Αυγούστου 1955, επελέγη ΥΕΑ Μηχανικού στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Λουτρακίου, όπου αποφοίτησε στις αρχές Μαΐου του 1956, ως δόκιμος έφεδρος Αξιωματικός Μηχανικού, με τον βαθμό «άριστα», ως πρώτος από τους 72 υποψηφίους της σειράς του. Μετατέθηκε στο 725 Τάγμα Μηχανικού με έδρα το Ρέθυμνο, όπου στις 19 Ιουλίου 1956 έλαβε φύλλο πορείας για την 732 ΔΕΜ (Δ/νση έργων Μηχ/κού) με έδρα τη Σπάρτη για την επίβλεψη έργων του στρατωνισμού του ΚΕΕΜ και ειδικότερα του κτιρίου στρατωνισμού του 3ου Τάγματος (Σχολή Μαγείρων) στο Γύθειο. Μετά την περαίωση του κτιρίου, μετατέθηκε στη Σχολή Μηχανικού όπου ανέλαβε τα κλιμάκια Μηχανημάτων και προσωπικού σε διανοίξεις και συντηρήσεις δρόμων της Λακωνίας.
Το 1958 υπηρέτησε ως βοηθός επιβλέποντος στα έργα του ΝΑΤΟ στη Σούδα της Κρήτης. Το 1959 διορίστηκε στο Υπουργείο Δημοσίων έργων στο Γραφείο Νομομηχανικού Ν. Λακωνίας, ως μόνιμος πολιτικός υπομηχανικός, όπου υπηρέτησε μέχρι τον Μάρτιο του 1970 που υπέβαλε εθελουσία παραίτηση. Σ’ αυτήν τη 10ετή υπηρεσία ασχολήθηκε ειδικά σε μελέτες, επιβλέψεις και ό,τι άλλο αφορούσε έργα εθνικής και επαρχιακής οδοποιίας, όπως και έργα που αφορούσαν διευθετήσεις χειμάρρων και αντιπλημμυρικά στον Ευρώτα ποταμό. Σ’ αυτό το διάστημα πέρασε πολλές φορές σεμινάρια μετεκπαίδευσης, με τελευταίο το 1969, τρίμηνης διαρκείας στο ΕΜΠ και στο κεντρικό εργαστήριο Δημ. Έργων Αθηνών. Έφυγε από την υπηρεσία με δύο ευφήμους μνείας. Από το 1970 έως το 1996 εργάσθηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας, εργολήπτης Δημ. Έργων, ασχοληθείς με δημόσια έργα όπως μελέτες- κατασκευές εθνικού και επαρχιακού δικτύου στη Λακωνία, αντιπλημμυρικών, αρδευτικών και λιμενικών έργων. Το 1996 συνταξιοδοτήθηκε από το ΤΣΜΕΔΕ. Ακολούθως, ασχολήθηκε με δημοσιεύματα στον τοπικό Τύπο όπως και με τηλεοπτικές εμφανίσεις που αφορούσαν διάφορα προβλήματα και υποβάλλοντας τις προτάσεις του για τον νομό, κυρίως για δημόσια έργα, αλλά αρκετές φορές και για κοινωνικά θέματα.
Διετέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Κρητών Λακωνίας «Η Μεγαλόνησος» και μαζί με το Λαογραφικό Όμιλο «Κουρήτες» με πρόεδρο τον Μανώλη Νικ. Παττακό και τη συμβολή εκατοντάδων ευλαβών χριστιανών Κρητών και Λακώνων, ανήγηραν στο Σαϊνοπούλειο άλσος, τον Ιερό Ναό Αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων (Εμμανουήλ-Αγγελή-Νικολάου-Γεωργίου) εκ Μελαμπών Ρεθύμνης.
Σύζυγός του από το 1959 η Γεωργία (το γένος Παζαροπούλου) από το Γύθειο. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μάρκο, διπλωματούχο πολιτικό μηχανικό ΔΠΘ (1983), κάτοχο δύο μεταπτυχιακών, και την Έλενα, πτυχιούχο του Παντείου Πανεπιστημίου, υπάλληλο του Υπουργείου Οικονομικών. Τα παιδιά τους χάρισαν δύο εγγονές, την Αρτέμιδα (κόρη της Έλενας), ιατρό αναισθησιολόγο/εντατικολόγο και τη Γεωργία (κόρη του Μάρκου), απόφοιτη του Τμήματος Φυσικής του ΕΚΠΑ και αριστούχος απόφοιτη του τμήματος Νομικής του Πανεπιστημίου του Σάσσεξ στο Μπράιτον της Αγγλίας, που είναι υποψήφια Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας-Μουσειολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Το «αντίο» του γιου του Μάρκου
Έμφορτη έντονων συναισθημάτων είναι η αναφορά τού γιου τού εκλιπόντος, Μάρκου Ψαρρού, στη ζωή, τον χαρακτήρα και την κοσμοθεωρία του αείμνηστου πατρός του: «Ευτύχησα να έχω έναν πατέρα που με δίδαξε πολλά δια του παραδείγματος. Με έμαθε να διαβάζω βιβλία από πολύ μικρός. Με παρότρυνε να διαβάζω ιστορία. Είχε μανία με τον Β’ΠΠ. Με έμαθε να αγαπάω τον αθλητισμό και με έκανε αθλητή. Δεν ήθελε να είμαστε πρώτοι, ήθελε όμως να βελτιωνόμαστε συνεχώς. Ήθελε να είμαστε αγωνιστές, να αγαπάμε την άμιλλα και να μην εγκαταλείπουμε την προσπάθεια για κανένα λόγο.
Ήταν περήφανος για την πρόοδο των παιδιών και των εγγονιών του. Του άρεσε να ρωτάει για να μαθαίνει πράγματα που δεν ήξερε. Εντυπωσιαζόταν από τις τεχνολογικές εξελίξεις και την αστρονομία. Υπήρξε πολυγραφότατος με άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, κυρίως για θέματα σχετικά με το επάγγελμά του αλλά και ένα βιβλίο για το χωριό του.
Ήταν Κρητικός, μπεσαλής και περήφανος για την καταγωγή του. Ένας αετός από τα Σφακιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ρέθυμνο για να καταλήξει “ερωτικός μετανάστης”, όπως έλεγε, στην Λακωνία. Την οποία αγάπησε περισσότερο και από την πατρίδα του. Την αγάπησε ίσως περισσότερο και από τους ίδιους τους Λάκωνες!
Αγαπούσε τη ζωή και ήταν φοβερά κοινωνικός και αγαπητός στον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια, ειδικά την περίοδο του κορωνοϊού, περάσαμε πολύ χρόνο μαζί, όσο δεν είχαμε περάσει τα προηγούμενα 30 χρόνια και δεθήκαμε πολύ περισσότερο. Τελευταία με παρότρυνε να τελειώσω το βιβλίο που γράφω και ζήταγε να διαβάσει κάθε τι που έγραφα. Δεν διάβασε μόνο το τελευταίο κεφάλαιο που έγραψα. Δεν πρόλαβε! Του άρεσε, όπως μου έλεγε ο ίδιος, που ήθελα να διαδώσω ό,τι είχα μάθει. Του άρεσε να διαδίδεται η γνώση για το καλό του κοινωνικού συνόλου.
Με έμαθε να αγαπάω το όμορφο. Μας έμαθε να αγαπάμε τα ταξίδια. Μου έμαθε ότι οι άντρες έχουν λόγο και τον κρατάνε! Δεν αδίκησε στην ζωή του κανέναν! Όσοι δούλεψαν για αυτόν λένε ΟΛΟΙ τους ότι δεν είχαν ποτέ καλύτερο εργοδότη!
Βοήθησε πάρα πολλούς που το είχαν ανάγκη! Πολλοί φάνηκαν αχάριστοι απέναντι του! Και ας τους είχε βοηθήσει!
Ο Θεός τον ευλόγησε να ζήσει μια ευτυχισμένη ζωή για 66 χρόνια με την μάννα μας. Η έγνοια του ήταν να μην πέσει στο κρεβάτι ανήμπορος και ταλαιπωρήσει την γυναίκα του, τα παιδιά και τα εγγόνια του.
Ο λεβέντης αυτός, ο αιώνιος έφηβος, ο πατέρας μας, έφυγε για την γειτονιά των αγγέλων. Εκεί ψηλά, ψηλότερα από τον Ψηλορείτη και τον Ταΰγετο που κουρνιάζουν οι περήφανοι αετοί, άξια παρέα τους!
Καλό ταξείδι αγαπημένε μας πατέρα! Να μας προσέχεις από εκεί πάνω! Θα μας λείψεις, αλλά δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, ούτε εσένα ούτε ό,τι μας δίδαξες!»
